معاینه بالینی
در معاینه بالینی، پزشک متخصص با استفاده از لمس رحم در طول معاینه لگنی ممکن است تغییرات غیرطبیعی در اندازه، شکل یا قوام رحم را شناسایی کند. این تغییرات میتوانند نشانگر وجود فیبروم باشند. معاینه بالینی معمولاً به عنوان اولین گام تشخیص انجام میشود، اما محدودیتهایی نیز دارد؛ برای مثال، ممکن است فیبرومهای کوچک یا آنهایی که در قسمتهای غیرقابل دسترسی رحم قرار دارند، شناسایی نشوند. به همین دلیل، معمولاً از معاینه بالینی به همراه روشهای تصویربرداری مانند سونوگرافی برای تأیید و تکمیل تشخیص استفاده میشود.
سونوگرافی لگن
سونوگرافی ترانسواژینال یا ترانسابدومینال یکی از روشهای اصلی تشخیص فیبروم است. این روش به پزشک امکان مشاهده رحم و تعیین اندازه، تعداد و محل فیبرومها را میدهد.
تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI)
MRI برای تشخیص دقیقتر و ارزیابی جزئیات فیبرومها، به ویژه در موارد پیچیده یا قبل از جراحی، استفاده میشود. این روش اطلاعات کاملی درباره محل، تعداد و ترکیب بافتی فیبروم ارائه میدهد.
هیستروسکوپی
در این روش، یک ابزار نازک و مجهز به دوربین از طریق واژن وارد رحم میشود تا داخل رحم بررسی شده و وجود فیبرومهای زیرمخاطی مشخص شود. این روش به تشخیص و درمان همزمان نیز کمک میکند.
هیستروسونوگرافی
این روش نوعی سونوگرافی واژینال همراه با تزریق مایعی به داخل رحم است که به تشخیص بهتر فیبرومها و سایر ناهنجاریهای داخلی رحم کمک میکند. این تکنیک بهویژه برای بررسی فیبرومهای کوچک یا پیچیده مفید است.
لاپاراسکوپی
در موارد خاص، پزشک ممکن است از لاپاراسکوپی برای بررسی حفره لگنی و شناسایی فیبرومها استفاده کند. این روش بهخصوص در مواردی که فیبرومهای خارج رحمی مشکوک هستند، مفید است. لاپاراسکوپی همچنین میتواند برای برنامهریزی جراحی استفاده شود.
آزمایش خون
اگرچه آزمایش خون به طور مستقیم فیبروم را تشخیص نمیدهد، اما میتواند برای ارزیابی کم خونی ناشی از خونریزی شدید یا رد کردن سایر علل علائم مفید باشد.
تصویربرداری با سیتی اسکن (CT)
سیتی اسکن اگرچه به ندرت برای فیبرومها استفاده میشود اما ممکن است در موارد پیچیده یا برای تشخیص تمایز بین تودههای مختلف در ناحیه لگن استفاده شود.